Ongetwijfeld zal ik niet de enige zijn, die een droom had om nog eens een boek te schrijven. En ook niet de enige, bij wie het tot een droom beperkt bleef. Oké, een enkele column in de Volkskrant en grappig bedoelde stukjes in imitaties van tijdschriften ter gelegenheid van ‘mijlpaal verjaardagen’ van vrienden, maar daar bleef het wel bij. Er was altijd wel een excuus om het wagen van een serieuze poging tot een boek uit te stellen.
Tot het moment dat ik in het AVL als vrijwilliger aan de slag ging. Toen lagen de verhalen ineens voor het oprapen. En was er tijd om ze op te schrijven. Niet dat het daardoor meteen allemaal van een leien dakje ging, verre van dat. Het bleek lastiger dan gedacht, ondanks de veelheid aan inspiratie die het werk opleverde. Soms voelde ik mezelf net een echte schrijver, met name op de momenten dat het niet lukte. Kon ik namelijk ook zeggen dat ik een writers block had. Maar als het wel lukte, althans voor mijn eigen gevoel, dan was de voldoening groot. Dat moest de reden zijn dat schrijvers schrijven.
Oordeelt u zelf of mijn voldoening over het resultaat terecht is. En mocht dat niet zo zijn, dan heeft u in ieder geval de AVL Foundation gesteund!